Zelfvertrouwen is…

Zelfvertrouwen. Wat is dat nu eigenlijk? Hoe we ons voelen in ons vel? Hoe mooi we ons lichaam vinden? Gedeeltelijk wel. Maar wat het ook is, is letterlijk vertrouwen hebben in uzelf. Hoe dit bij mij tot uiting is gekomen? In het dierenasiel verplaatsen we honden van weide tot hok. Hierbij is het belangrijk rustig te blijven en hun gedrag te lezen. Ik betrapte mezelf erop dat ik onrustig was, omdat ik een hond niet leek te kunnen lezen. Of dat ik gewoon te veel ermee bezig was, waardoor ik alles had ge-overdacht. Wanneer ik dan iets voel, denk ik: oh shit, dit voelt niet veilig, maar weet de hond dat nu ook dat ik dit denk? En wat als die daarop reageert? Ik heb nooit schrik gehad van honden. Nu nog steeds niet. Maar ik merk dat het een spiegel is geworden. Een spiegel die me laat zien dat ik mijn eigen gevoel in vraag stel. Het niet vertrouw. Ook dit is zelfvertrouwen en ook dit vergt enige vorm van therapie, innerlijk werk, meditatie etc. Dus ookal zou ik me overal volledig uitkleden en er niks mee in zitten, ook ik heb een probleem met zelfvertrouwen. Ofja, probleem is zo een groot woord. Uitdaging dan. 🩷

De eerste 11 dagen als hoofdberoeper..

Als iemand zelfstandig wordt, dan wil dat toch zeggen dat ze zoveel werk binnen halen dat ze zichzelf een goed loon kunnen uitkeren, toch?

Let me introduce you to één van de stemmetjes in mijn hoofd. Het stemmetje dat heel haar leven al hoort dat men hard moet werken om écht te kunnen leven. Dat ge dat best ook doet voor een baas zodat ge pensioen opbouwt, ziekteuitkering kunt ontvangen, premies krijgt...

Dit stemmetje heeft dus zeker niet de beslissing gemaakt in hoofdberoep te gaan. Dat was een ander stemmetje. Zij zegt dat het leven een beleving mag zijn waarin ge diep in uw lichaam zakt om uw eigen kompas en ritme te volgen. Dat dát is waar the magic happens.

Hier zitten we dan. Beide stemmetjes nog aanwezig en een rusteloos lijf dat zich heeft geuit in ziekte, uitputting, vermoeidheid, afzeggen van plannen, isolement etc. Hoe de mens zich soms alleen kan voelen in een overbevolkte wereld, dat blijft mij verbazen.

Vandaag voel ik dat het tijd is om actie te ondernemen. Zachte actie welliswaar. Maar het begin mag gemaakt worden. Ik mag beginnen opschrijven wat ik voel om zo een idee te krijgen van wat ik wil, wie ik ben... Los van iedereen zijn ideeën en opvattingen.

Heel veel vragen komen dan naar boven. Is mijn aanbod het resultaat van overtuigingen die door de maatschappij in mijn hoofd zijn geplaatst? Wat als ik niet maar één of twee soorten dingen wil doen? Wat als ik vanalles wil creëren? Iemand zei ooit 'als ge iedereen aanspreekt voelt niemand zich aangesproken' - zou dit dan men ondergang worden? Ik wil helemaal niemand overtuigen, pushen, trekken of duwen. Ik wil organische groei. Geen adds, niet roepen via story, gewoon mijn energie laten voelen en als die resoneert, dan werk ik graag met u samen. Wat dat project precies is? Hoe dat eruit ziet? Wat ik het liefst doe? Dat is variabel. Één ding staat centraal - ZINGEVING. Het mag dieper zijn dan voorheen.

Voor diegene die tot hier heeft gelezen, oprecht veel dank. Ik zal het misschien niet direct weten, maar het gedacht laat me ondersteund voelen. Niet alleen. Begrepen. Geen alien.

Hoe moet het nu verder?
De enige weg is er doorheen.
🩷

Officieel de eerste dag - what’s going on in the mind?

Ja, officieel is het vandaag dag 1 als hoofdberoeper. Kunt ge u dat voorstellen? Het is alsof ge terug 16 zijt en de zomervakantie begint (wat ook letterlijk op 1 juli gebeurt eigenlijk). Een zomervakantie, gewoon doen waar ge zin in hebt, het enige verschil is, dat er geld moet binnen komen, unfortunately. En oh, boy.. brengt dit veel gedachten naar boven! Dingen zoals: kijk eens in uw agenda, alleen maar ruimte, geen boekingen.. ge had nooit u specifiek moeten richten op vrouwen en hun zelfbeeld.. ga maar rap terug werken ergens...

Maar toch, diep vanbinnen, voel ik dat ik een verschil kan maken. Dat ik een zaadje kan planten, zowel tijdens een shoot als gewoon via een reel op instagram. Ge denkt vaak niet dat mensen daar mee bezig zijn eh? Of zo van: 200 mensen hebben dit maar gezien.. Hoezo MAAR? Eigenlijk is dat super veel eh, wetende dat ge maar een 10 klanten nodig hebt per maand, maar ook gewoon wetende dat ge (al is het maar bij 1 persoon) ergens een verschil kunt maken in hoe iemand zijn dag verloopt. Gewoon door uw visie te delen met de wereld. Uw visie van zachtheid, rust, ontspanning. Uw visie rond identiteit, wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik hier in de wereld?

Weet ik 100% altijd alles over mezelf? Zeker en vast niet eh! Maar ik ga elke dag opzoek en leer elke dag weer iets nieuws. Ik ben trouwens aant overwegen verschillende sheets te maken, of kleine e-books over dingen zoals ‘rust in deze snelle wereld’ en ‘identiteit’..

Het is gewoon zo ontzettend belangrijk om u goed te voelen. Voor uw gezondheid fysiek en mentaal, voor uw omgeving, voor de natuur, voor alles eigenlijk!

Hebt gij vandaag al rust genomen?

Hoe ziet rust eruit voor u?

Laters x

Wat als ge eens helemaal opnieuw kon beginnen..

Ze zeggen dat zo, maar ik denk dat ge u dat niet kunt voorstellen wat het is om opnieuw te beginnen aangezien we niet zomaar kunnen loslaten wat geweest is. Ik ben wel zeker van het feit dat ge uzelf kunt herontdekken. Ik denk dat we dat ook allemaal een stukje doen, al dan niet bewust. Gewoon uw gedachten in vraag stellen, kan hier al een voorbeeld van zijn. Bijvoorbeeld: ‘ik haat regen’. Ohja? Waarom dan? Beagrumenteer dat eens.. Misschien haat ik de regen niet meer, misschien heb ik die nooit gehaten. Misschien komt dit gedacht zelfs niet van mij.. maar van mijn omgeving. Misschien hou ik zelf van regen, hoe het tegen de venster tikt als een meditatief muziekje. Hoe het grauwe weer mij in de zetel duwt, om toch maar die rust te nemen wat mijn lichaam nodig heeft.

Dusja, stel uw gedachten eens in vraag zou ik zeggen. Benieuwd of ge tot nieuwe inzichten komt en van sommige oude af geraakt. Dingen die u niet meer dienen, u misschien zelfs klein houden.

Om terug te gaan naar mijn verhaal: volgens mij ben ik pas bewust beginnen omgaan met mijn gedachten zo een 10 jaar geleden. Toen ik het zo beu was om alles van iedereen in mijn hoofd te hebben. Als gevoelige meid is dat zeker geen blessing! Ik herinner me nog dat ik de documentaire van ‘The Secret’ had gekeken op Netflix, en hoewel ik het een beetje te ‘woehoe’ vond, heeft het toch iets in gang gezet. Ik begon boeken te lezen rond identiteit, zelfbeeld (de zogenaamde zelfhulp boeken). Een hele wereld ging voor mij open toen ik het door kreeg. IK kan bepalen wat ik denk, hoe ik reageer en zelfs hoe mijn leven eruit ziet. Wat een gek idee! Of is het juist gekker om te geloven dat we allemaal hier zijn om gewoon elkaars meningen over te nemen, geen identiteit te hebben en maar gewoon te volgens als een kudde schaapjes?

You tell me?

xoxo

The day before..

Een zee van gedachten, een zee vol gevoel.

Vandaag is de voorlaatste dag geweest totdat ik werkloos ben, ofja zelfstandig ondernemer. Echt zot hoeveel verschillende verhalen ik tegen mezelf vertel, zo dicht bij het einde. Het gaat van ‘ge hebt amper een shoot op staan volgende maand!’ tot ‘ontspan, neem geinspireerde actie en alles komt tot u’. Dat zal wel normaal zijn zeker? Om een heel leven, of toch een groot deel ervan, geloofd te hebben dat men hard moet werken om succesvol te zijn. Ik ga het tegendeel bewijzen, hoop ik. Zacht werken klinkt toch ook veel beter, niet? Maar hoe zit het dan met dat inkomen? Hoe krijgt ge klanten tot bij u? Ben ik misschien toch stom geweest om mij specifiek te richten op confidence shoots? Want ja gezinnen willen toch veel eerder foto’s? Van hun kinderen toch vooral. Soms jaarlijks, ervaarde ik voor mijn switch naar vrouwen en confidence shoots. En toch voel ik dat de wereld er klaar voor is. Voor vrouwen om bewust te worden van hun kracht, maar ook hun zachtheid. Ik heb al vaak gedacht er een soort van life coaching bij te doen, aangezien ik zelf al onnoemelijk veel gecoacht ben, zelfhulp boeken heb gelezen etc. Maar nee, dan zegt mijn imposter syndroom stemmetje: ‘wie zijt gij om iemand anders die weg te tonen’? Maar diep vanbinnen weet ik dat er een waarheid in mij schuilt die gedeeld wil worden. Ik weet alleen nog niet goed hoe.. Een waarheid die sowieso elke vrouw voelt terwijl we shooten en verbinden. Een waarheid die allesomvattend is, maar toch niet op lijntjes valt neer te schrijven. Wat ga ik er uiteindelijk mee doen? Hoe gaat het eruit zien? Een luisterend oor terwijl we wandelen? Een soort bestie escort service waarin ik me volledig open stel om uw verhaal te horen en er mijn mening over te vormen en advies te geven? Zoals een bestie dat zou doen?

Ga ik praten in scholen, over zacht werken? Die jonge dames worden uiteindelijk ook vrouwen. Ga ik expressieve, creatieve momentjes organiseren waarbij we bijvoorbeeld iets tekenen of verven ergens op een mooie plek in de natuur? Wie zal het zeggen? Ik blijkbaar nog niet, want het is nog niet helder. Het allereerste gedacht was om een soort abo-vorm te creeeren. Een platform, dat met u mee groeit. Iets waarvoor ge elke dag of week even achter de laptop gaat zitten om een paar dingen te lezen, die te laten zakken en dan een korte oefening te doen. Ook mijn heel verhaal zou er in staan, want uiteindelijk zou ik ‘teachen’ wat ikzelf heb gedaan om tot hier te geraken. ‘Tot waar?’: zou ge denken. Wel, hier! Op een plek waar mijn ego nog weinig te zeggen heeft. Een plek waar ik diep kan ontspannen, mezelf helemaal aanvoel, mij enkel omring met dingen die me energie geven, me niet in hokjes moet duwen, maar gewoon mezelf kan zijn. En vooral ook goed weten wie dat is - mezelf. Er heerst een soort onoverwinnelijk gevoel bij, een beetje zoals de zee. Vandaar misschien mijn fascinatie met water - vooral zeewater. Ik ben trouwens bezig aan een vrij werk. Een werk dat beeld en woord verbindt. Ik ga het een super mooie pagina geven op mijn website. Spannend.. wordt vervolgd.

Tot dan

xoxo

Hersenspinsels van de afgelopen week..

Liefste dagboek,

Hier zijn we dan weer. Een terugblik momentje op de indrukken die de week met zich heeft meegenomen:

• Hebt ge ooit al eens erbij stil gestaan over de gesprekken die mensen voeren? De inhoud enzo?

De meeste dingen gaan ofwel over andere mensen of over het weer. Begrijp me niet verkeerd, t’is niet altijd negatief, eh.. Het is soms ook positief. Bijvoorbeeld iemand die u heeft geinspireerd tijdens het scrollen, of iemand die bij de bakker een leuk verhaal vertelde. Maar, wanneer het negatief is, treed ik precies buiten mijn lichaam en gaat mijn ziel naar een andere plaats. Ook hier: begrijp me niet verkeerd, ik ben niet heiliger dan de Paus (moet die met hoofdletter ja? ). Ik heb het niet over in Hasselt op een bankje gaat zitten en gewoon mensen te bekijken en daarover te praten met uw bestie. Ik heb het over mensen waar ge dichter bij staat, mensen die ge kent, mensen die daar een negatief gevolg van ervaren. Dat is toch nergens voor nodig lijkt mij. Dat maakt uzelf toch niet beter? Nu, ik die oordeel over die mensen, maakt mij ook niet beter waarschijnlijk? En zo kunt ge blijven alles in vraag stellen of course. Maar mijn oordelen hier, vertel ik toch tegen mezelf, komen van een warme plaats. De intenties erachter zijn eerder om iemand een andere visie te geven waardoor ook hij of zij een rustiger, vrijer leven kan leiden, of lijden.. alletwee is mogelijk.

• Als ge op zo een moment reageert op negatieve commentaar, zet ge u dan boven andere mensen?

Dat is een vraag die ik mij vaak stel. Als ik iemand erop wijs dat dat gewoon niet nodig is, is dat dan kleinerend voor die persoon? Mijn intenties zijn ook hier weer om gewoon een andere visie te schenken. Een vreedzamere. Maar toch is er dan zo een stemmetje in mijn hoofd die zich dan druk maakt om hoe dat over komt. Ik wil die persoon helemaal niet kwetsen. Sommige mensen nemen zoiets echt van u aan, mensen die openstaan. Of die de andere mening enkel maar hadden door de meerderheid te volgen. Andere mensen gaan direct in de verdediging. Ik vraag me dan af of dat enkel verbaal is, of ook mentaal.. Zouden ze zich echt van geen kwaad bewust zijn? Of raakt het hun wel en gaan ze er later over filosoferen in stilte, maar willen ze dat nu niet toegeven? Of denken ze gewoon van mij: ‘zij voelt zich beter dan mij’?

• Ze zeggen dat uw omgeving uw toekomst kan voorspellen. Hoe ziet uw omgeving eruit?

Deze morgen ging ik wandelen. In het bos. Ik blijf altijd echt onder de indruk van waar mijn oog op valt: de wind in de varens, hoe het zonlicht enkele boomstammen uitlicht, hoe de schaduwen dansen op de grond.. Het deed me denken aan dat iemand ooit ergens zij, en wat ik geloof, dat uw omgeving uw toekomst bepaald. Uiteraard ging deed over uw sociale omgeving. ‘Show me your friends, I’ll show you your future’- is één van die uitspraken. Maar misschien moet het grootste deel omgeving niet gevuld worden met iets ‘sociaal’. Misschien eerder met iets natuurlijks.Uiteraard kan ik enkel voor mezelf praten, misschien ben ik gewoon introvert genoeg om niet zo dat sociale nodig te hebben in grote porties. Ik heb precies al vaak het woord ‘misschien’ getypt. Dat valt me op omdat ik het al 3 keer heb moeten corrigeren van ‘miscchien’ naar ‘misschien’. Niet omdat ik niet weet hoe ge dat woord schrijft, maar gewoon omdat ik graag snel typ. Langzaam willen leven, maar toch snel typen. Ook iets interessant om over na te denken.

Misschien volgende keer ;)

xoxo

2 dagen op rij zelfs..

Liefste dagboek,

Vandaag heb ik een dagje helemaal niks gepland. Een dagje dat uitnodigt om te voelen waar ik zin in heb. Voorlopig is dat enkel eten, iets opruimen en nu hier schrijven geweest. Ik denk zodadelijk een wandeling te doen ergens bij water om mijn vrij werk uit te werken. Ik ben bezig met artsy prints met als centraal thema WATER. Vooral ook hoe het licht erop schijnt enzo. Ik ga deze dan hier op kantoor ophangen en misschien ook op Etsy zetten ter verkoop. Met het hele verhaal bij hoe ik het beeld gemaakt heb en waarom. Geeft wat diepgang, brengt wat extra energie naar de canvas.

Ik ga zodadelijk ook die ene vrije plek voor een deluxe confidence shoot op de webite zetten. Voor wie dit lezen hebben dan al een voorsprong, want ik heb het nog niet gedeeld op mijn socials - en dat is waar iedereen leeft, toch?

Mijn visie daaromtrent is cabin in the woods meets zachte, krachtige vrouwelijke energie. Het licht dat juist goed valt, gij die gewoon zijt wie ge zijt en ik die mijn ding doe met de camera. Dat allemaal terwijl we plezier maken. Plezier - de kern van ons bestaan. Dusja, 22 november.

Moraal van dit verhaal? ‘Plan’ af en toe een dagje niks, zodat ge kunt doen wat juist voelt op dat moment zelf.

xoxo

Welkom bij mijn eerste blog :)

Want water doet leuken dingen.

Geen idee of dit iets is wat ik ga volhouden maar het is me opgevallen dat ik er wel van hou om te schrijven - ofja, typen in dit geval. Over vanalles, maar vooral over de diepgang van het leven. Heel vaag begrip wel, maar ik ga het wat verduidelijken hier. Wat is bijvoorbeeld uw eerste gedachten in de ochtend? Waarom? Is dat echt uw gedachten? Of een trauma respons van ooit? Het leven, ons ego, onze emoties - t’is allemaal zo complex! Ik sta meestal op met de gedachten dat ik rustig moet zijn. Want ja, cortisol verslagen is niet alleen een trend, maar volgens mij ook echt raadzaam om te doen. Feit is wel dat als ge uzelf pusht rustig te zijn, dat dat uw cortisol verhoogd. Dus is het wel verstandig om mezelf die druk op te leggen? Misschien moet ik gewoon ‘zijn’ zoals ik ook wil dat mijn klanten gewoon ‘zijn’ tijdens een fotoshoot.

Wat is dat? Gewoon ‘zijn’? Weten we hoe dat moet? Hoort dat niet gewoon de essentie te zijn van het leven? Ik denk dat we alleen in die toestand verkeren als we: mediteren, bezig zijn met onze handen in de natuur (zoals onkruid plukken of eender wat), iets doen wat we ontzettend graag doen, iets doen wat ons hart warm maakt, etc. Plezier is ook zo een dingetje. Iets dat we meer mogen hebben. Wie heeft ooit gezegd dat het leven serieus genomen moet worden? En de mensen die het leven dan serieus nemen? Wie zijn dat? Zijn die super gelukkig?

Nuja, wat is gelukkig zijn? Ik heb het gevoel dat elke vraag over het leven, 10000 andere vragen oproept. Maar dat is oke! Dat maakt het leven juist zo variabel, verassend en alles behalve saai.

Indien iemand dit leest: Ik hoop dat uw gedachten licht en zacht zijn en ge ook zo geniet van dit ding dat wij het leven noemen.

xoxo